Landsliðið og Arnór.

Ég get ekki varist því að hugsa til Arnórs Atlasonar í þessu móti og öðrum stórmótum sem hann hefur tekið þátt í. Það er verulega slæmt að hann skuli ekki ná sér á strik eins frábær og hann er. Hann er að brillera í Danmörku með sínu félagsliði en þegar kemur að stórmótum eins og þessu þá nær hann sér ekki á strik og leikur langt undir getu. Það er eins og hann hafi einhverja minnimáttarkend gagnvart stórmótum. Nú verður hreinlega að fara að lækna drenginn af þessu því við munum þurfa á honum að halda í framtíðinni til að byggja upp landslið með mikla breidd. Er það bara mín skoðun eða eru fleiri sömu skoðunar að rétthenta skyttustaðan hafi löngum verið veik hjá okkur. Hinu megin virðumst við alltaf hafa góðar skyttur, Siggi Sveins, Kristján Ara, Ólafur og Einar Hólm svo þeir síðustu séu nefndir en ég man ekki eftir neinum vinstra megin nema Patta, en hann var öflugur en átti það til að vera mistækur, skemmtilega kærulaus. Logi Geirsson er að koma þarna inn eins og stormsveipur og lofar góðu, djarfur og óttalaus og virðist hafa sjálfstraustið í lagi, heldur bara áfram að skjóta þó skotin klikki. Hann virðist ekki efast um sjálfan sig og sína getu, hefur óbilandi sjálfstraust og ber enga virðingu fyrir andstæðingnum, er alla vega ekki hræddur  við hann. Arnór, farðu að hrista af þér þennan draug og trúa á þig og þína getu. Þú getur svo miklu betur.