Áfram með íslenska veðrið.

Eitthvað virtist norðan bálinu hafa slotað í fyrri hálfleiknum svo enn sé vitnað í veðurlíkingar Óla, en í þeim seinni brast hann aftur á af norðan með tilheyrandi stór(skota)hríð og þá var ekki að sökum að spyrja. Það er enginn óhultur í íslensku veðri. Hann kom inn eins og stormsveipur og eitthvað hlaut undan að láta. Allt veðurkerfið fór í gang og stóð ekki steinn yfir steini í Túnis. Þrátt fyrir yfirlýsingar Alla og strákanna eftir leikinn um lélega frammistöðu í fyrri hálfleik hafði maður það einhvernveginn á tilfinningunni að þetta væri allt með ráðum gert, væri bara herkænska. Hvíla Óla og leyfa Túnisbúunum að sprikla og sprengja sig, halda bara vel í við þá og setja svo allt á fullt í seinni hálfleik með Óla sprækan sem lækinn og valta yfir þá. Allavega leit þetta svona út í sjónvarpinu mínu og alveg gæti ég trúað herforingjanum Alfreð til að plana orrustuna svona. Mér fannst allan fyrri hálfleikinn að þetta væri ekki spurningin um sigur heldur á hvaða tímapunkti látið yrði til skarar skríða, hvenær gagnsóknin hæfist. Allavega gekk þetta alveg eftir hvort sem það var nú planað eður ei. Hvað um það, þetta var enn einn gleðigjafinn frá þessari frábæru herdeild. Áfram með norðangarrann þó á Íslandi geysi nú óvænt vorblíða, allavega hér hjá mér. Til hamingju strákar með árangurinn hingað til.  

Áfram Ísland!

HM: Ísland lagði Túnis með sex marka mun